Τοπικοί παράγοντες πίεζαν και Υπουργοί Παιδείας υπέκυπταν.

του Στράτου Στρατηγάκη

Δημοσιεύτηκε 24/2/2013

Τοπικοί παράγοντες πίεζαν και Υπουργοί Παιδείας υπέκυπταν. Καμιά φορά οι Υπουργοί Παιδείας φρόντιζαν οι ίδιοι για την περιφέρεια εκλογής τους. Έτσι διευρύνθηκε η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Οι τοπικοί παράγοντες, δήμαρχοι, βουλευτές, πολιτευτές και άλλοι προσπαθούσαν να φέρουν τμήματα ΤΕΙ ή ΑΕΙ στην τους πόλη, με τη λογική ότι κάθε φοιτητής θα ξόδευε στην πόλη των σπουδών του περίπου 8.000 ευρώ το χρόνο. Αν κατάφερναν να φέρουν ένα τμήμα με 250 εισακτέους το χρόνο θα είχαν περίπου 1.000 φοιτητές το χρόνο, άρα 8.000.000 ευρώ στη πόλη τους κάθε χρόνο. Τα σπίτια θα νοικιάζονταν, τα μαγαζιά θα λειτουργούσαν, καινούρια θα άνοιγαν και το χρήμα θα κυκλοφορούσε φέρνοντας την οικονομική ανάπτυξη. Πολλοί τοπικοί παράγοντες διεκδικούσαν για την πόλη τους ταυτόχρονα φοιτητές και φαντάρους, αφού και αυτοί ήταν χρηματοδότες της τοπικής ανάπτυξης. Βέβαια οι φαντάροι είχαν μικρότερη οικονομική απόδοση ανά κεφαλή, αλλά όλοι όσοι έφερναν χρήμα ήταν καλοδεχούμενοι.
Αφού αφέθηκε να ρημάξει η περιφέρεια, χωρίς δρόμους, νοσοκομεία, υποδομές, αφού οι νέοι έφευγαν για τις μεγάλες πόλεις, ανακαλύφθηκαν τα δύο φ (φοιτητές και φαντάροι) για να αναπτύξουν την επαρχία και να ρεύσει το χρήμα. Για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος έπρεπε να μην υπάρχουν εστίες, ώστε να ενοικιάζονται τα διαμερίσματα. Πολλοί μάλιστα κατασκεύαζαν και συγκροτήματα από γκαρσονιέρες για να μισθώνονται από τους φοιτητές. Έπρεπε, ακόμη, να μην υπάρχουν φοιτητικές  λέσχες για να λειτουργούν τα τοπικά εστιατόρια, αλλά, το σημαντικότερο, έπρεπε να έχουν περίεργο όνομα οι σχολές, ώστε να μην υπάρχουν αντίστοιχες σε άλλες πόλεις και φεύγουν οι φοιτητές με μετεγγραφή. Όταν οι φοιτητές γίνονταν πτυχιούχοι ανακάλυπταν ότι το πτυχίο που είχαν αποκτήσει δεν είχε κανένα επαγγελματικό δικαίωμα, αφού κανείς δε νοιάστηκε γι’ αυτό, όπως είχε υποχρέωση να κάνει το Υπουργείο Παιδείας ταυτόχρονα με την ίδρυση του τμήματος. Όλη η προσπάθεια εξαντλούνταν στην ίδρυση όπως - όπως ενός τμήματος, που, πολλές φορές, λειτουργούσε σε αίθουσες που πριν φιλοξενούσαν σχολείο. Τμήματα χωρίς εκπαιδευτικό σκοπό φτιαγμένα με τη λογική να αναπτυχθεί οικονομικά η επαρχία. Αυτή είναι περίπου η ιστορία της διεύρυνσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Μ’ αυτό τον τρόπο ανάπτυξης καταργήθηκε και η έννοια της ακαδημαϊκής κοινότητας, αφού η διασπορά των τμημάτων σε όλες τις πόλεις με τα παραρτήματά τους, δυσχέραινε την επικοινωνία των τμημάτων μεταξύ τους. Αυτό είναι δεκτό για το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και για το Πανεπιστήμιο της Θράκης, για λόγους εθνικούς, αλλά έγινε ο κανόνας στη λογική δώστε μας και εμάς κύριε Υπουργέ μερικούς φοιτητές, να έχουμε να εισπράττουμε.
Είναι λογικό και επιβάλλεται να νοιάζονται οι τοπικοί παράγοντες για την ανάπτυξη του τόπου τους. Δεν είναι λογικό, όμως, να παίρνονται εκπαιδευτικές αποφάσεις με κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με την εκπαίδευση και αυτό να θεωρείται ανάπτυξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αυτά τα κριτήρια κυριάρχησαν και μ’ αυτή τη λογική αναπτύχθηκε η εκπαίδευση τη δεκαετία του 2000. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι ή οι διάδοχοί τους, που ευθύνονται για τη δημιουργία του προβλήματος, αυτοί είναι που βγήκαν στα «κάγκελα» προσπαθώντας να εμποδίσουν τη φυγή των φοιτητών από τις πόλεις τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται να μιλάνε, να έχουν γνώμη για την εκπαίδευση και να διαμαρτύρονται για τη φυγή των φοιτητών, αφού βλέπουν τους φοιτητές ως 8.000 ευρώ το χρόνο το κεφάλι. Δυστυχώς κανείς δεν βρίσκει το κουράγιο να το πει στους δημάρχους, τους τοπικούς βουλευτές, τους πολιτευτές και τους υπόλοιπους τοπικούς παράγοντες.