Η βάση 10 και η πρώτη εφαρμογή της.

του Στράτου Στρατηγάκη

Δημοσιεύτηκε23/7/2006

Η προθεσμία κατάθεσης του μηχανογραφικού τελείωσε. Αρχίζει τώρα μια περίοδος περίπου 35 ημερών αναμονής, μέχρι την έκδοση των αποτελεσμάτων. Ξεκούραση διακοπές, καλοκαιράκι. Άραγε που θα βρίσκεστε το Σεπτέμβρη; Φοιτητές οι περισσότεροι περιμένετε με ανυπομονησία να πάτε στο πανεπιστήμιο, να δείτε καινούριες εικόνες κι ανθρώπους. Μπορεί να βρεθείτε σε μιαν άγνωστη πόλη, να κάνετε τα πρώτα βήματα της καινούριας σας ζωής, που αποτελούν σημαντικά βήματα ενηλικίωσης. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά μην αφήσετε κανένα να σας σπάσει τα νεύρα με τις προβλέψεις του. Όσο μπορείτε, μη σκέφτεστε την άνοδο και την πτώση των βάσεων. Αντισταθείτε στα σενάρια και τις υποθέσεις που δεν μπορούν να σας βοηθήσουν, αφού δε μπορούν ν’ αλλάξουν τίποτα πια, κι απολαύστε, όσο μπορείτε, το πιο μακρύ καλοκαίρι της ζωής σας.
Σκεφτείτε και τους συμμαθητές σας που δεν τα κατάφεραν να πιάσουν το πολυπόθητο δέκα. Δυστυχώς είναι πολλοί, σχεδόν οι μισοί. Βρίσκονται σε αδιέξοδο. Το Σεπτέμβρη που εσείς θα χαίρεστε την επιτυχία σας, αυτοί θα είναι μετέωροι. Τι να κάνουν; Να ξαναπροσπαθήσουν ή να ψάξουν για κάτι άλλο; Μεγάλα διλήμματα τους τριβελίζουν το μυαλό.
Ο Δαμιανός τελείωσε το λύκειο το 2005, έδωσε υποχρεωτικά πανελλήνιες για να πάρει το απολυτήριο λυκείου, άλλο θέμα κι αυτό, και απέτυχε παταγωδώς. Ήταν από τους λεγόμενους μαθητές του δύο. Αποφασίζει μετά την αποτυχία να προσπαθήσει, σοβαρά αυτή τη φορά, να αγγίξει το μεγάλο όνειρο, την εισαγωγή στην ακαδημία φυσικής αγωγής. Όλη τη χρονιά διάβασμα και προσπάθεια, όσο μπορούσε, γιατί ένας μαθητής του δύο έχει πολύ μεγάλο δρόμο να διανύσει μέχρι να φτάσει το ... δέκα. Προσθέστε και την εκ των πραγμάτων δυσκολία των παιδιών που έχουν στόχο την ακαδημία φυσικής αγωγής να στρωθούν σε μια καρέκλα κι ένα γραφείο για να διαβάσουν, κάτι έξω από τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους , και θα καταλάβετε την προσπάθεια που έκανε. Ανακοινώνονται οι βαθμολογίες και ο Δαμιανός έφτασε στο 8,5 και συγκέντρωσε 8.300 μόρια. Δίνει και τα αγωνίσματα πηγαίνει πολύ καλά, συγκεντρώνει 3.060 μόρια, με άριστα στα αγωνίσματα τα 4.000 μόρια, σύνολο 11.360 μόρια. Έρχεται ευτυχής και μου λέει: “Έπιασα τη βάση του 10, έχω 11.360 μόρια, πιάνω και τη βάση της ακαδημίας φυσικής αγωγής στα Τρίκαλα, μάλλον εκεί θα περάσω, είμαι πολύ χαρούμενος.”.
Δυστυχώς έπρεπε να του εξηγήσω ότι η βάση για τις ακαδημίες φυσικής αγωγής είναι τα 12.000 μόρια ή γενικός βαθμός πρόσβασης 10, άρα δε γινόταν να εισαχθεί φέτος.
Γυρίζει και μου λέει: “ Δηλαδή πέρσι ήμουν ικανός για την ακαδημία φυσικής αγωγής στα Τρίκαλα και φέτος ξαφνικά δεν είμαι ικανός, εγώ ο ίδιος άνθρωπος, με την ίδια βαθμολογία που πέρσι ήταν αρκετή για να μου εξασφαλίσει την επιτυχία;”
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να του απαντήσω. Αυτό που ακόμη μ’ ενοχλεί είναι ότι η ιστορία είναι απολύτως αληθινή.
Τι να πω λοιπόν στο Δαμιανό; Το Ελληνικό κράτος καταφέρνει ακόμη και με τη λήψη ενός «σχεδόν σωστού μέτρου», να δυσαρεστεί τους πολίτες του και να τους δημιουργεί την αίσθηση της αδικίας. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά.
Ένα άλλο παράδειγμα αποτελούν οι μαθητές που φέτος τελείωσαν την Α Δημοτικού. Στα μαθηματικά έμαθαν να μετράνε μέχρι το 20. Όταν τώρα το Σεπτέμβρη θα πάνε στη Β Δημοτικού, θα ξεκινήσουν τα καινούρια βιβλία μαθηματικών, τα οποία θεωρούν ότι γνωρίζουν τους αριθμούς μέχρι το 100. Αναμενόμενο είναι λοιπόν τα παιδιά να συναντήσουν ιδιαίτερες δυσκολίες, πέρα από τις δυσκολίες που έχει έτσι κι αλλιώς το μάθημα. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι αλλάζουν όλα τα βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου ταυτόχρονα. Πριν σχεδόν 20 χρόνια που άλλαξαν τα βιβλία μαθηματικών του Γυμνασίου και του Λυκείου, η αλλαγή έγινε σταδιακά, άλλαζαν τα βιβλία μιας τάξης κάθε χρόνο, ώστε να αποφευχθούν οι επιπλέον δυσκολίες και η σύγχυση. 20 χρόνια μετά αντί να καλυτερεύουν τα πράγματα χειροτερεύουν, η προχειρότητα κυριαρχεί.
Ας επιστρέψουμε στην περίπτωση του Δαμιανού. Είναι λογικό να υπάρχει περιορισμός στην εισαγωγή φοιτητών στα πανεπιστήμιά μας. Ήδη έχουμε τη μεγαλύτερη ανεργία πτυχιούχων στην Ευρώπη. Οι εισαγωγικές εξετάσεις είναι, από τη φύση τους, ανταγωνιστικές. Αποτελούν διαγωνισμό συμπλήρωσης θέσεων, για την ακρίβεια. Οι υποψήφιοι που συγκεντρώνουν την υψηλότερη βαθμολογία προηγούνται έναντι των άλλων, στη συμπλήρωση των θέσεων. Φυσικά όλοι θέλουμε οι υποψήφιοι να έχουν υψηλό επίπεδο. Το υψηλό επίπεδο διασφαλίζεται με τη συνεχή παρακολούθηση του μαθητή, από το Δημοτικό μέχρι να τελειώσει το Λύκειο, από τους γονείς και τους δασκάλους. Αν το παιδί αφεθεί ... στην τύχη του θα «ξεφύγει», χάνοντας το «τρένο της γνώσης», όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα με πάρα πολλούς μαθητές, όπως συνέβη και με το Δαμιανό.
Αν αντί γι’ αυτό απλά βάλουμε τη «βάση 10», αφήνοντας ανεξέλεγκτους τους μαθητές να τελειώνουν το Λύκειο, τότε κάνουμε δύο βασικά λάθη.
Το πρώτο λάθος είναι ότι φέρνουμε σε αδιέξοδο τους αποτυχόντες, αυτό το 41,78% των φετινών εξετάσεων, που αντιστοιχεί σε 38.000 υποψηφίους περίπου. Για τα παιδιά αυτά είναι πια αργά, δεν έχουν διεξόδους είναι ήδη 18 ετών, αναγκαστικά θα στραφούν στα ΙΕΚ και τα επερχόμενα ιδιωτικά πανεπιστήμια ή θα ξαναπροσπαθήσουν όπως ο Δαμιανός. Δεν έχουν άλλο δρόμο. Έτσι χάνονται πολλά παιδιά, που θα μπορούσαν να διαπρέψουν ως εξειδικευμένοι τεχνικοί, τομέα στον οποίο έχουμε μεγάλο πρόβλημα, αλλά αντίθετα συνωστίζονται σε σχολές χωρίς αντίκρισμα.
Το δεύτερο λάθος είναι η ίδια η «βάση 10», που ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται λογική, επί της ουσίας είναι ένα τεχνητό φράγμα, που εξαρτάται από το πλήθος των εξεταζομένων μαθημάτων και τη δυσκολία των θεμάτων, άρα μπορεί να μεταβάλλεται από χρονιά σε χρονιά, παρ’ ότι δείχνει σταθερή.
Σ’ αυτό το δράμα που λέγεται ... εκπαίδευση, δυστυχώς έχουμε όλοι τη συμμετοχή μας.
· Το Υπουργείο Παιδείας που επιχειρεί εδώ και χρόνια την αλλαγή βιβλίων, όπως είδατε προηγουμένως, αλλά δεν είναι ικανό να την οργανώσει και εφαρμόσει σωστά. Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε κάθε τομέα της αρμοδιότητάς του. Εδώ θα πρέπει να σας θυμίσω ότι η κυβέρνηση αύξησε τις θέσεις ακριβώς σ’ αυτά τα ΤΕΙ που κινδυνεύουν τώρα να μείνουν χωρίς φοιτητές, για να μη φανεί η πραγματική μείωση των θέσεων που επέβαλε. Με επικοινωνιακά τρυκ και άλλα τέτοια κόλπα φυσικά δεν φτιάχνει η εκπαίδευση.
Χρειάζεται πρόγραμμα οργάνωση και οπτική πέρα από την διάρκεια υπουργίας του κάθε υπουργού, για να μη δημιουργείται η αίσθηση αδικίας στους πολίτες, όπως στην περίπτωση του Δαμιανού. Απορούν μετά οι πολιτικοί μας γιατί σε όλες τις έρευνες εμφανίζεται το φαινόμενο οι πολίτες να δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται το κράτος.
· Οι γονείς που ξέχασαν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, να κουβεντιάζουν με τα παιδιά τους και απλά ζητάνε μεγαλύτερους βαθμούς για τα παιδιά τους, αδιαφορώντας για τις πραγματικές τους γνώσεις. Έρχονται μετά τα αποτελέσματα των Πανελληνίων και προσγειώνονται απότομα.
· Οι όντως κακοπληρωμένοι καθηγητές, που μπαίνουν στη λογική τόσο με πληρώνουν τόσο εργάζομαι.
· Η κοινωνία στο σύνολό της που επικροτεί και θαυμάζει τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και διαμορφώνει πρότυπα και πολλοί άλλοι λόγοι, που δεν είναι η στιγμή ν’ αναφέρουμε.
Η πρόσφατη έκρηξη στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα επεκταθεί και στη δευτεροβάθμια, αν δεν υπάρξουν λογικές αποφάσεις για τη βελτίωση του ξεχαρβαλωμένου Γυμνασίου και Λυκείου.
Προς το παρόν οι πιο θορυβημένοι, πέρα από τους 38.000 υποψηφίους που είδαν να κλείνει γι’ αυτούς η πόρτα των σπουδών, είναι οι δήμαρχοι και οι βουλευτές των περιοχών που στηρίζουν την «ανάπτυξή» τους στους φοιτητές, που κάθε χρόνο μεταναστεύουν, στη μάχη για την απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου. Έρχονται και δημοτικές εκλογές τον Οκτώβρη και μόλις θα έχει φανεί η κρίση με τα ανοίκιαστα σπίτια και τη χαμηλή κατανάλωση στα καταστήματα κάθε ακριτικής πόλης.
Είναι εντυπωσιακό το θέαμα που προσφέρουν οι διάφοροι παράγοντες των ακριτικών πόλεων στα τοπικά κανάλια, όπου αναφέρουν τις άοκνες προσπάθειές τους να πετύχουν την ίδρυση πανεπιστημιακών τμημάτων στην πόλη τους, με περίεργο κατά το δυνατόν όνομα ώστε να μην παίρνουν μετεγγραφή οι φοιτητές για τα κεντρικά πανεπιστήμια.
Όπως αντιλαμβάνεστε όπως πάντα κανείς δεν ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση και τα παιδιά μας...